Początki dzieła Początki Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego wiążą się z objawieniami Matki Bożej w Fatimie. Modlitwa powstała po objawieniach fatimskich, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. Nieznany autor z Ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej działającej na zachodzie Europy i w Stanach Zjednoczonych ideę modlitwy w intencji życia dziecka zagrożonego aborcją wyraził w modlitwie „Panie Jezu…„. Ulotkę z tą modlitwą znalazł w kruchcie katolickiej katedry w Londynie dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na UKSW w Warszawie. Tekst modlitwy wraz z osobistym komentarzem, krótkimi zasadami ideowymi nowej inicjatywy oraz swoje zobowiązanie do jej podjęcia opublikował w 1987 r. w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej”.

U Ojców Paulinów Oo. Paulini wraz z młodzieżą akademicką skupioną we wspólnocie Straży Pokoleń  przy paulińskim kościele Świętego Ducha w Warszawie, której przewodniczyli o. Sebastian Matecki, Eliza Pyrkosz i Jerzy Zieliński, już 2 lutego 1987 roku zorganizowali pierwsze rekolekcje i przyrzeczenia Duchowej Adopcji. Miejsce złożenia pierwszych przyrzeczeń nie było dziełem przypadku. To właśnie tutaj po najeździe szwedzkim, w podzięce za obronę Jasnej Góry, król Jan Kazimierz oddał ojcom paulinom gruzy zniszczonej świątyni i rozpoczął w ten sposób dzieło odnowy moralnej narodu. W tej świątyni o. Krzysztof Kotnis, począwszy od lat powojennych, organizował czuwania pokutne wynagradzające Niepokalanemu Sercu Maryi za grzechy dzieciobójstwa. W swoich kazaniach odważnie podejmował tematy związane z poszanowaniem życia – stając w jego obronie. Za tę działalność był wielokrotnie szykanowany przez władze komunistyczne. Cierpienie to zaowocowało ideą Straży Pokoleń, która kontynuowała jego dzieło.

Duchowa Adopcja ogarnia Polskę  W marcu 1987 r. za zgodą Kurii Metropolitalnej Warszawskiej wydano folder z modlitwą i opracowano podstawowe druki dotyczące Duchowej Adopcji. W tym czasie krzewienie Duchowej Adopcji jako swoje szczególne powołanie odkryli: o. Stanisław Jarosz OSPPE, Wiesława Kowalska i o. Krzysztof Kowalski OSPPE. Początki były trudne. Bardzo mała grupka ludzi angażowała się w Duchową Adopcję, ale przez wytrwałość i zaangażowanie idea zataczała coraz szersze kręgi. Niewątpliwie było to dzieło Boże – bez pieniędzy, reklamy, zupełnie oddolnie, z kościoła Ducha Świętego idea Duchowej Adopcji zaczęła promieniować na całą Polskę. W latach 1990-92, z inicjatywy Wiesławy Kowalskiej, modlitwa rozprzestrzeniła się w wielu parafiach diecezji sandomiersko-radomskiej. W 1992 r. w Kałkowie-Godowie powstał stały ośrodek Duchowej Adopcji pod przewodnictwem kustosza Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej ks. Czesława Wali, w którym składane były przyrzeczenia z terenu całej diecezji. Do Gdańska ideę Duchowej Adopcji przenieśli Krystyna i Zdzisław Arkuszyńscy, pielgrzymujący w intencji obrony życia dzieci poczętych do sanktuariów Matki Bożej w Polsce. Dzięki poparciu metropolity gdańskiego arcybiskupa Tadeusza Gocłowskiego, przy zaangażowaniu gdańskich obrońców życia, inicjatywa Duchowej Adopcji została podjęta w kilku ośrodkach parafialnych na terenie Trójmiasta. Centralnym ośrodkiem Duchowej Adopcji na Wybrzeżu Gdańskim stało się Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie, pod przewodnictwem kustosza ks. prałata Kazimierza Krucza. 25 marca 1992 roku, w piątą rocznicę pierwszej Duchowej Adopcji uroczystą Mszę świętą odprawił biskup Zbigniew Kraszewski. W dniach 12-13 listopada 1993 roku, z inspiracji Krajowego Duszpasterza Rodzin ks. dra Kazimierza Kurka zorganizowano w Gdyni ogólnopolską sesję konsultacyjną dla diecezjalnych duszpasterstw rodzin z terenu Kraju na temat upowszechnienia idei Duchowej Adopcji. Owocem tego spotkania było przeszczepienie Duchowej Adopcji przez Teresę Wiszowatą na teren diecezji białostockiej, pobranie instrukcji i materiałów pomocniczych przez diecezjalne instruktorki poradnictwa rodzinnego z licznych diecezji oraz ożywiona korespondencja na temat upowszechniania Duchowej Adopcji, napływającą z terenu całego kraju.

Błogosławieństwo Ojca Świętego Jana Pawła II Szczególnie intensywny rozwój dzieła nastąpił po roku 1994, w którym modlitwa otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Jana Pawła II, zawarte w liście skierowanym na ręce przeora Jasnej Góry o. Szczepana Kośnika. W tym samym roku wydana została książka-instrukcja pt. „Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego”, opracowana przez obrońców życia z Warszawy i Gdańska pod kierunkiem paulina o. Sebastiana Mateckiego. Od tej pory, niesiona z ust do ust, Duchowa Adopcja zaczęła wnikać w liczne środowiska i duszpasterstwa w całej Polsce. W 1994 r. Kuria Metropolitarna w Krakowie zamieściła informację o Duchowej Adopcji w Biuletynie Duszpasterskim. Dzieło DA rozprzestrzeniło się w diecezji krakowskiej, tarnowskiej i w wielu innych.

Na pielgrzymkowym szlaku Duchowa Adopcja stała się też stałym punktem pieszych pielgrzymek na Jasną Górę z Warszawy i innych miast. 15 sierpnia 1994 roku w Uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, przyrzeczenia Duchowej Adopcji złożyło 3500 pątników z 283 Pieszej Pielgrzymki Warszawskiej, pod przewodnictwem Przeora Jasnej Góry o. Szczepana Kośnika. W tym samym czasie przyrzeczenia Duchowej Adopcji złożyli liczni pątnicy Bożej Pielgrzymki Krakowskiej. W Wilnie natomiast, przed Obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej ślubowało 900 osób z Pieszej Pielgrzymki Suwałki – Wilno. Od tego czasu tysiące młodych ludzi podejmujących modlitwę Duchowej Adopcji na pielgrzymim szlaku powierzyło swoje życie Matce Bożej i podjęło zobowiązanie do życia w czystości przedmałżeńskiej. W roku 2017 po raz pierwszy w paulińskiej „Błękitnej Dziesiątce” powędrowała grupa Małych Pomocników Boga – rodzin i dzieci podejmujących Duchową Adopcję.

Centralny Ośrodek Krzewienia Duchowej Adopcji i inne ośrodki W dniach 25 i 26 marca 1994 roku na Jasnej Górze w Częstochowie złożone zostały pierwsze przyrzeczenia Duchowej Adopcji przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Królowej Polski. Powołano do życia ogólnopolski Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji, pod patronatem Przeora Jasnej Góry. W roku 1995 na Jasnej Górze powstał Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji jako główny punkt informacji o tej modlitwie, formacji animatorów i krzewienia modlitwy za nienarodzone dzieci w Polsce i za granicą.

Po krańce ziemi Od 1996 r. rozpoczęły się wyjazdy zagraniczne, których misją było podarowanie Duchowej Adopcji zapraszającym parafiom. Dzięki zaangażowaniu i apostolskiemu zapałowi animatorów Duchowej Adopcji modlitwa ta dotarła do polskich ośrodków duszpasterskich i misyjnych w licznych miejscach na świecie. Została przetłumaczona na wiele języków i stała się ruchem na skalę międzynarodową. Dzisiaj znana jest w wielu krajach Europy i na innych kontynentach: w Ameryce, Azji, Australii…

Nowe formy, nowe technologie W roku 2016 wydane zostały rozważania dla dzieci do duchowej Adopcji autorstwa Katarzyny Pazdan: „Mali Pomocnicy Boga. Przewodnik dla dzieci do duchowej adopcji” oraz powstały dwie aplikacje mobilne: „Adoptuj Życie” – opracowana przez Fundację Małych Stópek oraz „Powerbank for Life” – opracowana przez zespół ponad 40 autorów i przetłumaczona na wiele języków.

Błogosławieństwo Ojca Świętego Franciszka W 2016 roku w liście skierowanym do autorów aplikacji Powerbank for Life czytamy: „Ojciec Święty (…) z dzięcznością przyjmuje wiadomości na temat Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego i zachęca do wytrwałej kontynuacji tego pięknego dzieła wsparcia matek i dzieci, które noszą pod swym sercem. Otacza swoją modlitwą wszystkich, którzy angażują się w to dzieło i przesyła im swe apostolskie błogosławieństwo.”

Wiesława Kowalska opowiada o początkach Duchowej Adopcji w Polsce